Rzut z padem i rzuty sytuacyjne w piłce ręcznej

 

Dzisiejszy postem kończę temat analizy rzutów w piłce ręcznej. Zachęcam do przeczytania poprzednich informacji dotyczących rzutów….

 

Rzuty: rzuty w piłce ręcznej oraz analiza rzutu w wyskoku:
http://sporttopestka.pl/pilka-reczna/pilka-reczna-rzuty-rzut-w-wyskoku/

 

Rzuty: w miejscu, z przeskokiem i z odchyleniem:
http://sporttopestka.pl/pilka-reczna/pilka-reczna-rzut-w-miejscu-rzut-z-przeskokiem-rzut-z-odchyleniem/

 

RZUT Z PADEM

Zastosowanie:
– Podczas gry,
– Przy wykonywaniu rzutów karnych.

 

Kto wykonuje rzut z padem?:
– Przede wszystkim skrzydłowi i obrotowi.

 

Obrotowy:
– Rzuca w stronę bramki:
a) z ustawienia przodem,
b) tyłem,
c) prawym bokiem,
d) lewym bokiem.

Wykonanie:

– Ustawienie przodem:

Rzucający jest w pozycji stojącej na jednej albo na dwóch stopach. Przed wykonaniem padu, tułów jest wychylony w przód i bez załamania w stawach biodrowych.

Do ostatnich chwil przed stratą równowagi, zawodnik trzyma piłkę w obu rękach oraz wykonuje przeniesienie w bok na wysokość barku, lub też głowy. Równocześnie właśnie w tym momencie tułów jest skręcony.

W kolejnej fazie rzutu, piłka przenoszona jest już w jedną rękę. Dlaczego? Ponieważ druga przyda się podczas amortyzacji upadku. Mądre głowy stwierdziły, że gdy ciało rzucającego znajduje się w stosunku do podłoża około 40 stopni, wówczas powinien nastąpić wyrzut piłki.

Natomiast, aby przyspieszyć lot piłki, należy wykonać w chwili wyrzutu i padu, szybko i równocześnie wyprost nóg w kolanach.

 

 

– Ustawienie tyłem:

Gdy obok obrotowego jest jeden obrońca, to atakujący ma zawsze przewagę i taki rzut będzie zależny od pozycji broniącego. Jeśli znajduje się on z prawej strony, to obrotowy robi w lewo półobrót, kończy rzut z padem w przód.

Natomiast jeżeli zawodnik obrony jest z lewej strony to analogicznie obrotowy wykonuje półobrót przez prawy bark. Ciekawostką jest, że wówczas można śmiało zastosować technikę tzw. „równoimienną”.

Co to znaczy? A znaczy to nic innego jak to, że rzucający odbija się prawą nogą i rzuca prawą ręką. Może również przejść na lewą nogę oraz wykonać rzut przodem do bramki.

 

RZUTY SYTUACYJNE

Jak najlepiej określić te rzuty? hmmm…Po prostu, dana sytuacja na boisku, zmusza zawodnika do określonej próby rzutu. Wydaje mi się, że zawodnik właśnie wtedy może pokazać, na co go stać.

Czy ma stalowe nerwy, czy ma waleczny charakter, czy jest sprytny, zwinny, pomysłowy, kreatywny i myślący.

 

Do rzutów sytuacyjnych należą:

– rzut w biegu,
– rzut w tył jednorącz,
– oburącz między nogami,
– dobitka,
– przerzut,
– z obrotem.

 

W biegu:

Najczęściej wykorzystuje się ten rodzaj rzutu przy ataku szybkim. Ma on wiele korzyści, więc powinno się go często stosować, ale nie do końca tak jest, ponieważ ma także minusy.

Dobrym przykładem jest sytuacja, w której zawodnik wykonujący rzut, jest zmuszony rozwinąć ogromną szybkość – maksymalną.

Musi zatem mieć odpowiedni czas, dość długi i jak najmniej przeszkód, i aby to uzyskać jest naprawdę ciężko, ponieważ jak wiadomo, gra w piłkę ręczną jest bardzo szybka i kontaktowa. Ujemną stroną jest także układ ręki i nogi.

 

W tył jednorącz:

Zawodnik na pozycji obrotowego jest zwrócony tyłem, czyli plecami do bramki. Ma on możliwość wykonać rzut w tył jednorącz po otrzymaniu piłki. Taki rzut jest sporym utrudnieniem dla kryjącego.

Piłka, która jest dochwycona w obu rękach jest następnie opuszczona na jednej, ale z boku ciała i w dodatku w tył, jednocześnie prostując łokieć. Podczas gdy dłoń mija tułów, następuje wyrzut na wysokości stawów kolanowych.

Ogromny udział mają również stawy nadgarstkowe. Jest również pewna odmiana tego rzutu, tzn. ręka jest poprowadzona równolegle do podłoża na „biodrowej” wysokości.

Ten rzut może być wykonywany z upadkiem w tył lub w miejscu. Ten drugi jest na pewno bardziej zaskakujący dla bramkarza, zaś pierwszy zmniejsza w duży sposób odległość od bramki, zaś ręka ma dłuższą drogę na działanie na piłkę, co sprawia, że rzut staje się silniejszy.

 

Oburącz między nogami:

Rzucający staje w szerokim rozkroku i rzuca piłkę oburącz pomiędzy nogami. Rzut stanowi zwykle przedłużenie chwytu i związany jest ze skłonem tułowia.

Dobitka:

Czasami zdarza się, iż po rzucie piłka odbija się od słupka, poprzeczki, bramkarza i powraca na pole gry. Atakujący, próbuje uprzedzić obrońcę i skacze w pole bramkowe i w czasie lotu odbija skaczącą piłkę, zwykle pięścią. Po wykonaniu dobitki ląduje na ręce.

 

Przerzut:

Bramkarz często wybiega przed bramkę i stara się zmniejszyć do tzw. minimum kąt rzutu, chcąc obronić rzuty z bardzo bliskiej odległości , ze szkrzydeł i ze środka.

Właśnie wtedy, aż prosi się wykonanie przerzutu. Atakujący wykonuje bardzo spokojny, łagodny rzut łukiem ponad bramkarzem. Praca ramienia i przedramienia jest angażowana w bardzo małym stopniu.

 

 

Życzę jak najwięcej celnych rzutów 🙂

 

to Pestka ;))))

.

.

.

źródło: S. Paterka. „Piłka ręczna, cz.1”. AWF w Poznaniu. Poznań 1997;

.

.